ڪَاهی وقت ها یاد یڪ نفر
در دلت مثل زخمی میشود
ڪه مدام رویش نمڪ می‌ریزند…
با هر بارانی
با هر بوی عطری
هر خاطره‌ای
هر حرفی، هر لبخندی
و هر ڪوچڪترین چیزی شبیه او…
ومیدانی بدترش ڪجاست؟
آنجا ڪه آن یڪ نفر
حتی ذره‌ای به تو فڪر
نمی‌ڪند
اما تو یادش را با خودت همه جا میبری…
اما تو، زخم‌ات خوب شدنی نیست!
راستی…
ما چرا، مثل آدم‌های رفته‌ی‌مان
فراموشی نمیڪَیریم ؟!
#فرشته_رضایی

‌