هر سال در آستانه اعیاد تیشری بنیاد میراث دیوار ندبه د

هر سال، در آستانه اعیاد «تیشری»، بنیاد میراث دیوار ندبه در بیت‌المقدس (اورشلیم) آیینی برگزار می‌کند: جمع‌آوری یادداشت‌هایی که در شش ماه گذشته زائران و بازدیدکنندگان میان سنگ‌های دیوار قرار داده‌اند. یادداشت‌ها با دستکش و ابزار ویژه بیرون کشیده می‌شوند، در کیسه‌های مخصوص جمع می‌گردند و سپس همچون کتاب‌های فرسوده در گورستان دینی به خاک سپرده می‌شوند. این آیین با حضور خاخام رسمی دیوار و با قرائت دعا برای وحدت ملت یهود همراه است.

رسانه‌های عبری این مراسم را با زبانی پرشور روایت می‌کنند؛ گویی آیین یادداشت‌نویسی در شکاف سنگ‌ها یکی از نمادهای مهم هویت و معنویت یهودی است. حتی خبر از آن داده‌اند که شهروندان کشورهای دشمن اسرائیل ـ از ایران و یمن گرفته تا لبنان و قطر ـ هم از طریق اینترنت یادداشت‌هایی فرستاده‌اند، و این را به‌عنوان نشانه‌ای از «گستره جهانی نفوذ معنوی! دیوار ندبه» برجسته کرده‌اند. یادداشت‌هایی هم از سوی سیاستمداران و رهبران جهان گذاشته شده است؛ از جمله پیام رئیس‌جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، که در آغاز ریاستش به دیوار رسید و روی آن نوشته بود: «برای صلح در اسرائیل».

اما همین‌جا پرسشی برمی‌خیزد: چرا وقتی در ایران یا در میان شیعیان، نوشتن یادداشت و گذاشتن آن در اماکنی چون جمکران، به‌عنوان نوعی گفت‌وگو با امر قدسی انجام می‌شود، بسیاری از شبکه‌های تلویزیونی و رسانه‌های فارسی‌زبانِ آویزان از بودجه‌های اسرائیـلی آمریکایی انگلیسی، آن را نشانه «خرافه»، «سادگی» یا «عقب‌ماندگی فرهنگی» معرفی می‌کنند؟ در حالی‌که همان رسانه‌ها، همین آیین در دیوار ندبه را با لحنی ستایش‌آمیز و پر از احترام پوشش می‌دهند.

#جمکران #صهیونیست #یهود #دعا