اگر زندگی را یک رمضان بدانیم، پایانش عید خواهیم داشت
ما انسان‌ها ذاتا تاجریم، اهل معامله.
حتی آدمهایی که دلیل بودنشان را فراموش کرده‌اند و سرخورده‌اند از تکرار، اگر بازگردند و دوباره این معامله به آنها پیشنهاد شود ردش نخواهند کرد.
ذات ما اینطور است، ما تاجریم، نه کارمند. ما انسانیم، اهل ریسک کردن.
و چون اهل معامله‌ایم، خداوند همیشه برای ما پیشنهادهای خاص دارد. همیشه راه‌هایی برای جبرانِ زیان هست، برای سود بیشتر.
یکی‌اش همین رمضان. یک موسم برای جبران. یک پیشنهاد ویژه: سی روز تلاش، سیصد روز پاداش. کم است؟ ده شب پایانی پیشنهادها بهتر هم می‌شود. یک شب عبادت کن، هزار ماه پاداش بگیر.
می‌دانید چرا عید داریم؟ چون روزه بوده‌ایم. کل زندگی همین است؛ هر عیدی نتیجه‌ی خودداری و تلاش است.
اهل تلاش اول زحمت می‌کشند، بعدا جشن می‌گیرند. برخی اما وسط کار دزدکی تفریح می‌کنند و آخر کار از شرکت اخراج می‌شوند.
رمضان انگار یک زندگی فشرده است. یک فرصت بزرگ که میانه‌اش پر است از پیشنهادهای خاص و راه‌های جبران. که پایانش مهم‌تر است و حساس‌تر، مانند پایان رمضان.
زندگی اینطور است، اگر اولش ضعیف بودی و آخرش بردی، بردی. اما برعکس؟ نه.
زندگی هم مانند رمضان است، خیلی‌ها خوب شروعش می‌کنند ـ مانند جوان‌هایی که در آغاز شور دارند و در میانه ضعیف می‌شوند ـ حال آنکه عقل می‌گوید آرام شروع کن، کم کم پیش برو و توان خود را بگذار برای خط پایان.
اگر خوب پیش رفتی پایانش عید خواهیم داشت. یک ضیافت بزرگ، جشنی شاد و باشکوه... یک عید ابدی.
#قرآن #تلاوت #الله #رمضان #ضیافت_الهی