دستم را بالا می برم

دسـتم را بـالا مـی بـرمـ

 و آسـمان را پایـیـن مـی کشـم

 مـی خـواهم بـزرگـی زمیـن را نـشـان آسـمـان دهـم !

تـا بـدانـد

 گـمشـده ی مـن

 نـه در آغـوش او . . .

 کـه در هـمیـن خـاک بـی انـتهـاسـت

 انـقدر از دل تنـگـی هـایـم بـرایـش خـواهـم گـفـت

 تـا سـرخ شـود . . .

 تـا نـم نـم بـگـریـد . . .

 آن وقـت رهـایـش مـی کنـمـ

 و مـی دانـمـ

 کسـی هـرگـز نخـواهد دانـسـت

 غـم آن غـروب بـارانـی

همـه از دلـتنـگی هـای مـن بـود . . . !

دلتــنگتـمـ پـدر مهــربانمـ
روحـت شـاد 🙏🙏🙏