یه وقتایی تو زندگی هست که آدمیزاد تا خرخره پُر از نیازه؛ که دیگه هیچ دلیلی برای ادامه نمی‌بینه...
نیاز به شنیدن و قضاوت نشدن، نیاز به دستی که از این لجنِ تنهایی نجاتش بده...
هر آدمی که اون شرایط رو تنها بگذرونه، از فرداش یه آدمِ کاملاً جدیده...
با عزیزانتون حرف بزنید، به آدمها لبخند بزنید...
نمی‌خواد کار خاصی بکنید؛ توی دنیای شلوغِ امروز که هیچکس حوصله‌ی کسی رو نداره، گوشِ شنوای حرف‌هاشون باشید...
آدما انقدر پیش بقیه قضاوت شدن که دیگه جرأت حرف زدن ندارن
که یه دنیا حرف توی مغزشون گندیده...
گوش کنید؛
بذارید بهتون بگن چی بهشون گذشته تا آروم شن.