گاهی آدم در مسیر پرپیچوخم زندگی به گنجی برمیخوره که وجود

گاهی آدم در مسیر پرپیچوخم زندگی، به گنجی برمیخوره که وجودش، کل راه را روشن میکنه. تو آن گنجِ زندگی منی.

ازت دورم، اما انگار هیچ‌وقت نزدیکت نبوده‌ام اینقدر احساسِ نزدیکی نکرده بودم. چون می‌دانم پشتِ این همه کیلومتر فاصله، قلبی هست که برایم می‌تپد، گوشی هست که حرف‌هایِ ناتمامم را می‌شنود و دستانی هست که همیشه برایم دعا می‌کنند.

تو فقط یک رفیق نیستی؛ تو خواهرِ روحی من هستی که خدا در قالب یک دوست بهم هدیه داده. تو همپای قدم‌هایم هستی، چه وقتی که محکم راه می‌رفتم، چه وقتی که زمین می‌خوردم و دستِ نوازشت روی شانهام بود.

پاره‌ی تنم هستی، تکه‌ای که بدون آن، پازلِ زندگیم ناقص می‌مانَد. پناهم هستی، امن‌ترین پناهگاه در میانِ طوفان‌های زندگی.

دوستت دارم.
به سادگی و عمیق.
دوستت دارم برای همه‌ی خنده‌هامون برای همه‌ی سکوت‌های بیدلیلمون برای همه‌ی اشک‌های مشترکمون

بدون که هیچ فاصله‌ای نمی‌تونه این پیوندِ ناگسستنی را سست کنه. همیشه و همیشه، آنجا، کنار قلبت، جایی برای من هست.

همیشه رفیقت
@zeinab3124
ارسالی
@sahar1820