سوره البلد قاری محمد صدیق منشاوی

بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ [1]
وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ [2]
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ [3]
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ [4]
أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ [5]
يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا [6]
أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ [7]
أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ [8]
وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ [9]
وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ [10]
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ [11]
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ [12]
فَكُّ رَقَبَةٍ [13]
أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ [14]
يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ [15]
أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ [16]
ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ [17]
أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ [18]
وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ [19]
عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ [20]
قسم به اين شهر. (1)
و تو در اين شهر سكنا گرفته‌اى. (2)
و قسم به پدر و فرزندانى كه پديد آورد، (3)
كه آدمى را در رنج و محنت بيافريده‌ايم، (4)
آيا مى‌پندارد كه كس بر او چيره نگردد؟ (5)
مى‌گويد: مالى فراوان را تباه كردم. (6)
آيا مى‌پندارد كه كسى او را نديده است؟ (7)
آيا براى او دو چشم نيافريده‌ايم؟ (8)
و يك زبان و دو لب؟ (9)
و دو راه پيش پايش ننهاديم؟ (10)
و او در آن گذرگاه سخت قدم ننهاد. (11)
و تو چه دانى كه گذرگاه سخت چيست؟ (12)
آزاد كردن بنده است، (13)
يا طعام دادن در روز قحطى، (14)
خاصه به يتيمى كه خويشاوند باشد، (15)
يا به مسكينى خاك‌نشين. (16)
تا از كسانى باشد كه ايمان آورده‌اند و يكديگر را به صبر سفارش كرده‌اند و به بخشايش. (17)
اينان اهل سعادتند. (18)
و كسانى كه به آيات ما كافرند اهل شقاوتند. (19)
نصيب آنهاست آتشى كه از هر سو سرش پوشيده است. (20)
#قران #تلاوت #محمد_منشاوی #البلد #الله