میان آن روزهای تلخِ جنگ، بعضی‌ها فقط وظیفه انجام نمی‌دادند…
با دلشان کار می‌کردند. با جانشان.
آدم‌هایی که اسم و رسم نمی‌خواستند، ادعا نداشتند، هیاهو بلد نبودند…
اما همان‌ها بودند که آوارها را کنار زدند تا امید نفس بکشد.

یکی از همین مردهای خاکی، در لحظه‌ای که خیلی‌ها از دور فقط نگاه می‌کردند،
پا گذاشت وسطِ خطر…
نه برای قهرمان شدن، نه برای کف‌زدن، نه برای دوربین.
برای یک چیز ساده و مقدس:
این‌که ایران باید بایستد.

قهرمانی که شاید اسمش را ندانید، شاید هرگز نخواسته باشد دیده شود…
ولی کاری کرد که هیچ‌وقت از یاد این سرزمین نمی‌رود.

این مستند، روایت یکی از همان آدم‌های بی‌ادعاست؛
محمدرضا عظیم زاده قهرمان بی صدای این روزها

دعوت می‌کنم این روایت را ببینید…
تا یادمان نرود قهرمان همیشه آن کسی نیست که در خط مقدم می‌جنگد
گاهی کسی‌ست که با یک بیل مکانیکی، حماسه آفرینی می‌کند.