گوش کن

گوش کن
نه گوش کن
تعداد بارهای که تو صحبت کردی و من فقط یک گوشه نشستم تا تو خوت رو با خالی کردن کلمات سبک تر کنی از دستم در رفته...
پس اینبار فقط تو گوش کن
من حتی احتیاجی به تاسف و عذزخواهی دروغ و نمادین تو ندارم
میدونی چیه؟ اونی که متاسف منم
من متاسفم که تمام این جاده رو پیاده اومدم و تو روی نقطه پایانیش ایستاده بودی
و حتی یک قدم هم جلو نیومدی...
همه جا جلوی چشمت بودم.
یادمه ی نفر ی بار بهم گف هر چیزی که خوشحالت میکنه رو مثل یک راز نگه دار اینجوری کسی نمیدونه نقطه ضعفت چیه
و نمیتونه ازت بگیرتش نمیتونه خرابش کنه تو راز من بودی...
اما من چی؟ من برای تو دقیقن چی بودم؟
ی پناهگاه مخفی؟
من متاسفم که بیشتر از چیزی که بود به این خط موازی ای که هیچ وقت تهش بهم نمیرسید بهای اضافی دادم...