دشمن ذهن، نه خود دوپامین، بلکه وابستگی ذهن به دوپامین لحظه‌ایه.
ذهن انسان دنبال پاداش سریع و زودگذر می‌گرده :لایک، بازی، پورن، قند، نوتیفیکیشن، تأیید دیگران… همه‌ی اینا میان دوپامین مصنوعی می‌پاشن تو مغز، ولی بعدش سقوط می‌کنی.

وقتی دوپامین مصنوعی زیاد میشه،
ذهن دیگه نمی‌تونه از چیزای ساده و واقعی لذت ببره؛ مثل سکوت، طبیعت، حضور یا حتی یه لحظه‌ی نفس کشیدن آگاهانه.
اون‌وقته که ذهن شروع می‌کنه به بردگی.
چون فقط دنبال “بیشتر” می‌گرده، نه “عمیق‌تر”.

اما «دوپامین واقعی» یعنی پاداش آگاهی،
یعنی لذت از رشد، از خلق، از درک خودت، از مراقبه و اتصال درونی.
اون نوع دوپامین ذهن رو تسخیر نمی‌کنه، بلکه تسلیم حضور می‌کنه.

پس بله
ذهن وقتی به دوپامین لحظه‌ای معتاد میشه، دشمن خودش میشه.
اما وقتی یاد بگیره منبع دوپامین رو از بیرون ببره به درون،
اون‌وقت ذهن، از دشمن به ابزار آگاهی تبدیل میشه
https://wisgoon.com/v/Z584O73J4Z/
۳۶۹♻️
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
#آگاهی
#شناخت_ذهن
#بیداری
#دوپامین