در شلوغی های دنیا آدمی اگر تنها باشد

در شلوغی های دنیا آدمی اگر تنها باشد،
حرف هایش بغض می‌شوند اما می‌بارد نم‌نم بر زندان‌ دل.
و بوی خاک نم خورده احساس به مشام می‌رسد.
قطره قطره جمع می‌گردد بر زبان، سیلِ بغض زده‌ی احساس، جاری می‌شود بر کویر خشکیده‌ی کاغذ.
و آدمی اگر تنها باشد؛ اسیری ابدی در غربت تن… شاعر می‌شود.
و شعر، درماندگی زبان است از توصیف زخم های روح؛ و تجلی درد های ماندگار و فریادی به بلندای سکوت؛ کتابی ست ناخوانده از کهکشان بی انتهای چشم ها.
و اما شعر؛ یادگاری ست با هزاران بغض و درد و سکوتِ حک شده بر دیوار استوار کلمه.
و شاعران پیامبرند؛ با معجزه‌ی هنر…
نقاش نیستند اما طرح ویرانه های غریبانه یک روح را زیبا می‌کشند بر پاکیِ معصومانه کاغذ.
و چه تلخ حکایتی ست که همه از وزن و قافیه ها لذت می‌برند :)
شاید شیرین ترین اتفاق زندگی هر شاعر، کشف رابطه حروف با دل است.
و روزی که این راز برملا شود، رستاخیز عظیم زندگی ات رخ خواهد داد.
مهر خاموشی بر لب میکوبی و طرح لبخندی شیرین بر آن میکشی؛
تا آخرین نفس احساس…

💙💫