روزی که خسروپرویز بر تخت ایران می‌درخشید، ایران زمین نگین جهان بود.
ارتش ساسانیان، مرزبانان غیرت، و تمدنی که همه جهان به آن غبطه می‌خوردند.
اما با یورش تازیان و ورود اسلام، روزگار سیاه بر ایران سایه انداخت.
شکوهی که قرن‌ها ساخته بودیم، در یک چشم بر هم زدن به تاراج رفت،
و از همان روز،
زنجیر اسارت بر دست و پای ایران بسته شد.

اما تاریخ، همیشه در گردش است.
این خاک که بارها از زیر خاکستر برخاسته، باز هم برخیزد.
ایران امروز، فرزندان دلیر و آگاه خود را دارد. دیگر نمی‌توان خورشید ایران را در پس ابرها پنهان کرد.
ما ملتی هستیم که روزی کوروش، داریوش و خسرو را داشتیم،
و روزی دوباره برمی‌گردیم به همان جایگاه، به همان شکوه.