در روزگاری که سفر جادهای امن نداشت و هر افق ناشناخته مر

«در روزگاری که سفر جاده‌ای امن نداشت و هر افق ناشناخته مرزی از ترس و شگفتی بود، مردی از طنجه پا در راه گذاشت؛ بی‌آنکه بداند قدم‌هایش قرار است یکی از طولانی‌ترین سفرهای ثبت‌شده در تاریخ را رقم بزند.
ابن بطوطه، جهانگردی که زندگی‌اش را در میان بیابان‌ها، دریاها، کوهستان‌ها و بازارهای شلوغ شهرهای دوردست ورق زد.

از قاهره و دمشق تا بغداد و شیراز؛ از سواحل هند تا جزایر مالدیو؛ از کاخ‌های دهلی تا بندرهای گمشده چین… هر جا که رسید، با چشمی پرسنده و دلی بی‌قرار، جهان را خواند؛ همان‌طور که دیگران کتاب می‌خوانند.

او در هر سرزمین چیزی به یادگار داشت: قصه‌ای تازه، فرهنگی ناشناخته، آدم‌هایی که نام‌شان شاید در تاریخ گم شد، اما در سفرنامه‌اش جاودانه ماند.
سفر برای او فقط جا‌به‌جایی نبود؛ نوعی عبادت بود. تلاشی برای شناخت انسان، زمین و تقدیری که هر نقطه از جهان در دل خود پنهان کرده است.

قرن‌ها گذشته، اما هنوز وقتی صفحات «رحله» را ورق می‌زنیم، انگار در کنار او از صحرا می‌گذریم، در بازارها قدم می‌زنیم و با کاروان‌ها شب را به صبح می‌رسانیم. ابن بطوطه یادمان داد که جهان همیشه بزرگ‌تر از آن چیزی است که در تصورمان می‌گنجد… و سفر، بهترین راهِ فهمیدن آن.»