من
همیشه اون ادمی بودم که هرکس از دور دید گفت عجب ادم قدرتمندی . عجب زوری داره . عجب حوصله ای . عجب ادمی . چطور تونسته انقدر خوب تحمل کنه ؟
اونم دقیقا زمانی که دستم دراز بود برای کمک . دقیقا لحظه ای که نیاز داشتم کمک بشم .
این یه شکایت نیست البته .
فقط ....
مهم نیست ادما چه قدر زنده میمونن . مهم نیست چه قدر میتونن تحمل کنن . مهم نیست چه قدر قوین .
همیشه یه جایی تو زندگیشون ، نیاز داشتن یکی دستشونو بگیره و کمکشون کنه و کنارشون باشه .
بعضیا این وسط پیداش میکنن اون ادمو . پیدا میکنن اون دستو .
بعضیا هم فقط جلوی اینه با یه دنیا بغض در تنها ترین حالت ممکن میگن : نمیر ! باشه ؟ فقط نمیر . منم زندگی میخوام . نمیر بزار زندگی کنم .
دیگه از یک جایی به بعد ، از یه مرحله به بعد تو زندگی ، حتی اگر تو بدترین شرایطم باشی دستتو جلوی کسی دراز نمیکنی . دیگه چشمت به هیچکس نیست تا کمکت کنه .
دیگه یاد میگیری که چطور تنهایی خوب شی .
قشنگه .
با اینکه خیلی ظلمه .
اما یه روز یاد میگیری که دستتو نباید جلوی کسی دراز کنی تا کمکت کنه . یاد میگیری استراحت کنی اما جا نزنی🙂❤️‍🩹