گفت

گفت :
حواسِت به آدمهایی که کاکتوس‌وار زندگی میکنن باشه ..
گفتم :
کاکتوس‌وار ؟ منظورت چیه ؟!
« آدمهایی ک مث کاکتوس ،
نیازی نیست دائم حواست بهشون باشه ؛
نیازی نیست هرروز خاکِشون رو چِک کنی تا مبادا خشک شده باشه .
ترسِ پلاسیده شدنشون رو نداری به خیالت خیلی مقاومن »
اما ی روز ک مث روزای دیگ مشغولِ رسیدن به بقیه گل های رنگارنگت هستی ،
چشمت به کاکتوست میوفته میبینی زردو پلاسیده شده !
و ریشه هاش خاکِستر ..
و تُ تازه همون روز میفهمی ؛
کاکتوس ها هم میمیرن .
اما تدریجی ! و بی خبر . . .:)