عاشقانه های شبنم

شب تنهایی من
از همه مردم دور
در دل مزرعه‌ای سینه‌ی کوه
گوشه‌ی کلبه‌ی بی رونقمان
با چراغی کم نور
غرق در پچ‌پچ مور و ملخ و چک‌چک آب
در فراق مهتاب
عاصی از درد غریبی که به قلبم دارم
مانده در خستگی حافظه از خاطره‌های بد و خوب
شوکه از وحشت وهمِ شبحی حیران نیست!
شب تنهایی من:
روز دیدار کسانی‌ست که از عشق ندارند اثری!