خدا مرحم تمام دردهاست
هرچه عمق خراشهای وجودت بیشتر باشد
خدا برای پر کردن آن بیشتر در وجودت
جای میگیرد . . .
او همیشه آغوشش باز است،
نگفته تو را می‌خواند
اگر هیچکس نیست، خدا که هست . . .
و دریایی غرق نمی کند “موسی” را
مادری،کودک دلبندش را به دست موجهای خروشان “نیل” می سپارد
تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش
دیگری را برادرانش به چاه می اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد
مکر زلیخا زندانیش می کند ، اما عاقبت
بر تخت ملک می نشیند
اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن
به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد ، نمی توانند
او که یگانه تکیه گاه من و توست
‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌