الیزابت اول انگلستان که به «ملکه باکره» هم معروف بود، یکی از تاثیرگذارترین پادشاهان تاریخ بریتانیاست. او در سال 1533 به دنیا آمد و دختر هنری هشتم و آن بولین بود. دوران کودکی‌اش با فراز و نشیب‌های زیادی همراه بود، چون مادرش به دستور پدرش اعدام شد و الیزابت مدتی از سلسله جانشینی کنار گذاشته شد.

او در سال 1558 پس از مرگ خواهر ناتنی‌اش، مری اول (که به شدت کاتولیک بود)، بر تخت سلطنت نشست. یکی از مهم‌ترین چالش‌های او در ابتدای حکومتش، اختلافات مذهبی شدید بین پروتستان‌ها و کاتولیک‌ها بود. الیزابت تصمیم گرفت مذهب پروتستان را به عنوان دین رسمی کشور تثبیت کند، اما سعی کرد با سیاستی متعادل از تنش‌های بیشتر جلوگیری کند.

در عرصه سیاست خارجی، بزرگ‌ترین دستاورد او شکست نیروی دریایی اسپانیا در سال 1588 بود که به «نبرد آرمادا» معروف است. این پیروزی موجب تقویت موقعیت انگلستان به عنوان یک قدرت دریایی شد.

الیزابت هرگز ازدواج نکرد و فرزندی نداشت. او خود را وقف کشور کرد و همیشه تاکید می‌کرد که “همسر من انگلستان است.” این تصمیم به او آزادی عمل بیشتری در سیاست داخلی و خارجی داد و از تبدیل شدن به مهره‌ای در بازی‌های سیاسی ازدواج جلوگیری کرد.

دوران سلطنت الیزابت، که به «عصر الیزابتی» معروف است، یکی از درخشان‌ترین دوران‌های فرهنگی و هنری انگلستان بود. در این دوره شکسپیر و دیگر نویسندگان بزرگ آثار خود را خلق کردند.

الیزابت اول در سال 1603 درگذشت و با مرگ او، دودمان تودور نیز به پایان رسید. دوران سلطنت او به دلیل ثبات سیاسی، شکوفایی فرهنگی و تقویت موقعیت انگلستان در جهان به عنوان یکی از مهم‌ترین دوران‌های تاریخی شناخته می‌شود.