آدمی هراندازه قوی و تمام فنهای دنیا را حریف باشد باز دل

آدمی هراندازه قوی و تمام فن‌های دنیا را حریف باشد، باز دلش طلب می‌کند کسی باشد که او را از دنیای بیرون ببیند.
آن‌کس که با تمام زوایای قلبش، کنار روزهای تلخ و شیرینش باشد.
چشمانش دَرهم بریزد از غمی که هر از گاهی به جان روزهایش می‌افتد.
آدمی زنده به کسی است که تمام آن‌چه در مخیله‌اش می‌گذرد و دلش را به تپش وامی‌دارد، بفهمد.
آه... تو چه‌ می‌دانی عزیزِ دنیای کسی بودن، چه حالی‌ست...(: