📳 پاسخ استاد قرائتی به یک شبهه

📛 شبهه: «اگر امامان(ع) علم غیب داشتند، پس چرا #امام_حسین (ع) به کربلا رفت؟ چرا حضرت علی(ع) به مسجد کوفه رفت؟ چرا #امام_رضا(ع) انگور زهرآلود را نوشید؟»

✅ پاسخ: علم معصومین دو نوع است:
1️⃣ علمی که از راه‌های عادی و طبیعی به دست می‌آید همانند دیگر انسان‌ها.
2️⃣ علمی که از راه الهام (علم لدنی) است و هرگاه بخواهند می‌توانند بدانند «انَّ الائمه اذا شاؤُوا أن یعلموا علموا»
📌 تکلیف شرعی و وظیفه عملی ائمه بر اساس علم عادی بوده نه علم غیب. اگر بر اساس علم غیب عمل می‌کردند:
✅ دیگر الگو بودنشان از بین می‌رفت.
✅ آزمایش الهی بی‌معنا می‌شد.
✅ نظام اسباب و مسببات طبیعی عالم مختل می‌گردید. (قرآن:قل انما أَنا بشر مثلكم يوحىٰ إِليَّ)
یعنی معصومین در رفتارهای ظاهری همانند سایر انسان‌ها عمل می‌کنند، هرچند علم خاص الهی نیز به آنان داده شده
☑️ نمونه‌ها:
🔺 امام حسین(ع) طبق دعوت کوفیان و شرایط ظاهری حرکت کرد، هرچند می‌دانست به شهادت می‌رسد.
🔺 امام علی(ع) به مسجد رفت، چون در ظاهر خطری علنی نبود؛ وگرنه اگر کسی خبر می‌داد احتیاط می‌کرد.
🔺 امام رضا(ع) به اجبار مأمون انگور مسموم خورد، و این هیچ ربطی به خودکشی ندارد.
👈 پس علم غیب امامان منافاتی با شهادت و مظلومیتشان ندارد، بلکه مأمور بودند مانند دیگران زندگی کنند تا الگو و اسوه صبر، جهاد و ایمان باشند.