آموزش نامه . بخش یکم . همخوان ها

همخوان یا صامت، آوایی‌ست که با برخورد یا مانع در مسیر هوا تولید می‌شود مانند «ب»، «س»، «م». برخلاف واکه‌ها، صدای آن‌ها با اصطکاک یا انسداد همراه است.

ب : 𐬠

پ : 𐬞

[در دبیره اوستایی ما به دوشکل ت یکی از آغازین و میانی و دیگری ت پایانی داریم]
ت پایانی گاه در میان و آغاز نیز می‌آید که برای تاکید بیشتر بر روی واژه است ، پس گاه ت تاکیدی نیز خوانده میشود باید آنگاه آن را محکم خواند ت را محکم خواند.

ت : آغازین و میانی : 𐬙
پایانی و (در میان و آغاز تأکیدی) : 𐬝

[بیان دقیق ث در دهان : زبان را میان فک بالا و پایین ببرید و بر پشت دندان بگذارید و س را بیان کنید می‌بیند که آوایی میان س و ت به وجود می‌آید مانند th در زبان انگلیسی]

ث : 𐬚

واژگان نامه :

گاثان : 𐬔𐬁𐬚𐬁𐬥 : گاتاها ، گاهان .

(کهن ترین بخش اوستا)

ثْرَئتَونَ : 𐬚𐬭𐬀𐬉𐬙𐬀𐬊𐬥𐬀 : فریدون ، آفریدون ، فِریْدُن .

( دارای سه قدرت و توان ، سومین توانایی )

کَرَِنت : 𐬐𐬀𐬭𐬆𐬧𐬝 : جراحی کردن ، برش دادن .

(بخش تاکیدی) تْکَئِشَ : 𐬝𐬐𐬀𐬈𐬴𐬀 : کیش ، آیین ، مذهب.

پارسیگ : 𐬞𐬁𐬭𐬯𐬍𐬔 : پارسی ، پارسی میانه .

(زبان پارسی میانه در دوران خودشان یعنی ساسانیان پارسیگ خوانده میشود ، گ در پایان واژگان پارسی میانه پسوند نسبت بود یعنی این زبان منسوب به پارس است یا رومیگ یا ایرانیگ منسوب به روم و ایران)

بَر : 𐬠𐬀𐬭 : بُردن .


𐏋اَنگَرَمَیْنو𐏋