ما ازوحشت فراموشکردن دیگران استکه

.ما ازوحشت فراموش‌کردن دیگران است‌که
عکس آنها را به دیوار می کوبیم یا روی تاقچه می گذاریم ؛
یک وفاداری کاذب...
خود ما به عکس هایی که به دیوارهای
اتاقمان می کوبیم نگاه نمی کنیم،
یا خیلی به ندرت و تصادفا" نگاه میکنیم .
ما به حضور دائم و به چشم نیامدنی آن ها عادت می کنیم.
عکس ، فقط برای مهمان است...
"این را یادتان باشد که ذره یی در قلب ، بهتر از کوهی بر دیوار است ".