میدونی من هنوز باور دارم عشق فقط کنار هم بودن نیست

می‌دونی… من هنوز باور دارم عشق، فقط کنار هم بودن نیست.

گاهی عشق یعنی فاصله، یعنی سکوتی که هر دو می‌فهمیمش،

یعنی چشم‌هامون که از پشتِ صفحه ردِ هم رو پیدا می‌کنن،

بی‌آنکه لمس کنیم، بی‌آنکه چیزی بگیم.

تویی… اون “نرسیدنیِ” قشنگی که هر روز پیدات می‌کنم و هر شب از دستت می‌دم.

تمام دنیا می‌گه این فاصله ناممکنه، ولی دل من لج کرده؛

هنوز خیال تو رو توی حرف‌هام می‌پیچه، توی خوابم نفس می‌کشه،

توی نبودت زندگی می‌کنه…

عشق ما عجیب بود — بی‌زمان، بی‌جا، ولی واقعی‌ترین حسِ دنیا.

نه در کنارت بودم، نه ازت جدا؛

یه نیمه‌ی جا مانده‌م در سمتِ خنده‌هات،

و یه نیمه‌ی درد‌کشیده‌ت در سمتِ دلتنگی‌هام.

می‌دونی؟

هرچه این فاصله طولانی‌تر می‌شه،

من فقط بیشتر دوستت دارم — آرام، ولی بی‌قرار.

در همین دیسلانگِ بی‌پایان،

جایی بینِ “می‌خواهمت” و “نمی‌توانمَت"