ونسان ونگوگ نابغه‌ای که در زندگی‌ درگیر فقر، سرخوردگی، جنون و ناامیدی بود، در نامه‌ای به برادرش تئو نوشت:

«آدم نمی‌تواند بفهمد چه چيزی او را به بند می‌كشد و به دفنش منجر می‌شود. می‌توانم قفس پيرامون خودم و ديوار‌هايش را درك كنم و نرده‌های آهنی‌اش را در اطراف خودم ببينم. این خيال بافيست؟ اين طور فكر نمي‌كنم. آدم از خود می‌پرسد آیا اين زندان ابديست و در اين زندان خواهد پوسيد؟»