می جویمت به نام و نشانی که نیستی

می جویمت ، به نام و نشانی که نیستی!
دیرآشنای من ، تو همانی که نیستی!

نزدیکتر ز تو به توام، این عجب که تو
دور از منی و خویش ندانی که نیستی!

می جویمت به باغ خیال و گمان و وهم
در کوچه های دل، به گمانی که نیستی!

شبگرد کوچه های خیالم، به جستجو
آیم به آن محل و نشانی که نیستی!

طبع غزلسرایی من لال می شود
در بین واژه ها و بیانی که نیستی!

سرشارم از خیال سرودن، اگر چه باز
تو باعث همین هیجانی که نیستی!

احوال من نپرس ، که اقرار می کنم !
"حالم بد است مثل زمانی که نیستی