مردم دوست دارند وقت و بیوقت با انزجار اعلام کنند از دروغ

مردم دوست دارند وقت و بی‌وقت با انزجار اعلام کنند از دروغ بیزارند. این جمله را جوری می‌گویند که انگار خودشان تطهیرشدگانی هستند که ممکن نیست کلامی جعلی به زبان آورند. چشم‌ها را خمار می‌کنند، سری به نشانه تاسف تکان می‌دهند و می‌گویند قادرند هر چیزی را تحمل کنند جز دروغ. که این خودش فریبی بزرگ است.

انسان شیفته‌ی شنیدن دروغ‌های خوب بسته‌بندی شده است. «عزیزم چقدر جوان‌تر شدی» «پدرت مریض است؟ مطمئنم خیلی زود خوب خواهد شد.» «شک ندارم که در این کار موفق خواهی شد» «از دیدنت واقعا خوشحال شدم»

تصور کنید اگر قرار نبود طبق قوانین نانوشته‌ی اخلاق عمل کنیم و دروغی به زبان آوریم چه می‌شد؟ «این روتین پوستی و این رژیم کشنده هیچ فایده‌ای ندارد، هر روز چاق‌تر و شکسته‌تر از قبل می‌شوی. اوضاع سلامتی پدرت خراب‌تر از آن است که جمله‌های مثبت من بتواند کمکی کند. تو هیچ استعداد و تخصصی در این کار نداری و بی‌شک شکست خواهی خورد. ترجیح می‌دادم در خانه بمانم و هرگز حرف‌های کسالت‌بارت را نشنوم.»

فنجان‌های قهوه پر اند از دروغ‌های تکراری. اما آدم‌ها با اشتیاق به دهان فالگیر زل می‌زنند تا برای چند صدمین بار در زندگی، وعده‌ی پول‌های قلمبه و سفرهای هوایی و عشق‌های زیبای در راه مانده و خبرهای خوشِ غافلگیرکننده را بشنوند.

ما دروغگوییم و محتاج شنیدن دروغ. تصور کنید اگر روزی اَبردروغِ «همه چیز خوب خواهد شد» را از یاد ببریم چه بر سرمان خواهد آمد؟ یخ می‌زنیم و فرو می‌ریزیم؛ مثل گیاهی لخت و رها شده در زمستانی سیاه در شبی که سحر ندارد.


#آنالی_اکبری