ای بر پدرت دنیا آن باغ جوانم کو

ای بر پدرت دنیا… آن باغ جوانم کو؟
دریاچه ی آرامم، کوهِ هیجانم کو؟
بر آینه ی خانه جایِ کفِ دستم نیست
آن پنجره ای را که با توپ شکستم نیست
پشتم به پدر گرم و دنیا خودِ مادر بود
تنها خطرِ ممکن اطراف سماور بود
از معرکه ها دور و در مهلکه ها ایمن
یک ذهن هزار آیا از چیستی آبستن
یک هستی سردستی در بود و عدم بودم
گور پدر دنیا مشغول خودم بودم...