امام حسن ع

امام حسن (ع):
برای دنیایت چنان کار کن که گویا همیشه زندگی میکنی
و برای آخرتت به گونه ای کارکن که گویا فردا خواهی مُرد
و اگر عزّتی بدون بستگان و شکوهی بدون سلطنت خواهی، از معصیت و نافرمانی خدا به طاعت و فرمانبری خداوند عزّوجلَّ درآی.[1]

امام حسن (ع ) فرزند امیرمؤ منان علی بن ابیطالب و حضرت فاطمه زهرا، دختر پیامبر خدا (ص) است. وی نخستین پسری بود که خداوند متعال به خانواده علی و فاطمه عنایت کرد.

امام حسن (ع) پیشوای دوم شیعیان، نه تنها از نظر علم، تقوی، زهد و عبادت، مقامی برگزیده و ممتاز داشت، بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود.
وجود گرامی آن حضرت آرام بخش دل های دردمند، پناهگاه مستمندان و تهیدستان، و نقطه امید درماندگان بود و هیچ فقیری از در خانه آن حضرت دست خالی برنمی گشت.

داستانی آموزنده از امام حسن(ع) : کمک به دیگران
میمون بن مهران گفت : نزد امام حسن علیه السلام نشسته بودم که مردی آمد و گفت : ای فرزند پیامبر (ص) فلان شخص از من طلبی دارد ولی من پولی ندارم ، برای همین او می خواهد مرا زندانی کند .
امام فرمود : در حال حاضر مالی ندارم که بدهی تو را بدهم . او عرض کرد : پس شما کاری کنید که او مرا زندانی نکند .
امام در حالی که در مسجد مشغول عبادت (اعتکاف ) بود ، کفشهای خود را به پا کرد . من گفتم ای فرزند رسول خدا مگر فراموش کردید که در حال اعتکاف هستید ( و نباید از مسجد خارج شد) ؟ فرمود :
فراموش نکرده ام اما از پدرم شنیده ام که رسول الله می فرمود : کسی که در بر آوردن حاجت برادر مسلمان خود بکوشد ، مانند کسی است که نه هزار سال ، روز را به روز و شب را به عبادت مشغول بوده است.[2