برو ای باد بدان سوی که من دانم و تو

برو ای باد بدان سوی که من دانم و تو
خیمه زن بر سر آن کوی که من دانم و تو

به سراپردهٔ آن ماهت اگر راه بُوَد
برفِکن پرده از آنروی که من دانم و تو

تا ببینی دل شوریدهٔ خلقی در بند
بگشا تابی از آن موی که من دانم و تو

در بهاران که عروسانِ چمن جلوه کنند
بشنو از برگِ گل آن بوی ، که من دانم و تو

در دمِ صبح به مرغان سحر خوان برسان
نکهت آن گلِ خودروی که من دانم و تو

حال آن سرو خرامان که ز من آزادست
با من خسته چنان گوی که من دانم و تو

ساقیا جامهٔ جان من دردیکش را
به نمِ جام چنان شوی که من دانم و تو

چه توان کرد که بیرون ز جفاکاری نیست
خوی آن دلبرِ بدخوی که من دانم و تو

آه اگر داد دل خستهٔ خواجو ندهد
آن دلازار جفا جوی که من دانم و تو