عشق یک خاصیت غریب دارد

عشق یک خاصیت غریب دارد.
خیلی شنیده‌ای تا حالا ولی شاید نفهمیدی یعنی چه.
ننشسته به جانت.
شیره تنت نشده.
آن خاصیت این است: عشق زمان و مکان را از بین می‌برد.
این یک حرف معنوی نیست.
من از عرفان حرف نمی‌زنم.
من از یک واقعیت صحبت می‌کنم.
.
من از این حرف می‌زنم که عشق، اگر عشق باشد، ساعت سه صبح، وقت خوابیدن نیست.
وقت این است که بنشینی و نگاهش کنی که چقدر زیبا خوابیده و البته که ای کاش بدانی که دیدن، با نگاه کردن فرق دارد.
من از این حرف می‌زنم که دوست داشتن می‌تواند کاری کند که آدمیزاد، ساعت ۲ شب بخوابد و ساعت ۵ صبح بیدار شود و برود کوه با عشقش و ثابت کند که علم پزشکی فقط می‌تواند درباره دست و پا و "قلب" حرف بزند، نه درباره "دل".
من از این حرف می‌زنم که زمستان می‌شود رفت تبریز اگر بتوانی بغلش کنی و خرماپزان می‌شود رفت آبادان اگر وسط جزیره مینو، بنشینی توی یک مضیف و با او کپور بخوری و قلیان بکشی و عشق کنی..