مازوخیسم جمعی ایرانیان و دو راهکار شخصی

📛 *مازوخیسم جمعی ایرانیان و دو راهکار شخصی*
🖌مجتبی لشکر بلوکی
✅تجربه عجیبی در سخنرانی‌ها و ارائه‌ها درجاهای مختلف پیدا کرده‌ام و آن *میل شدیدجامعه بطرح نکات منفی وناامیدکننده درمورد ایران* است. هرچقدر ازمشکلات و وخیم بودن شرایط صحبت کنی مورد استقبال بیشتری قرار می‏گیری.
هرچقدر بذرناامیدی بیشتری نسبت به آینده پراکنده کنی عالم‌تر قلمداد می‏شوی.
*اگر نقاط مثبت را هم بگویی یا چشم‏‌اندازهای پیشرفت را هم بیان کنی، چنان با دیده تردید درتو می‏نگرند که گویی از حکومت پول گرفته‌ای تا به مردم اطلاعات نادرست دهی.*
*شگفت است که ما از آزار خود لذت می‏بریم و به آن عادت کرده‌ایم.*
بله باید مشکلات را گفت، ولی پیشرفت‌ها را هم دید. آدمی احساس می‌کند که مردم تلافی رفتار حکومت در دهه‏‌های گذشته را می‌خواهند درآورند.
درگذشته حکومت صرفا پیشرفت‌ها را گزارش می‏کرد و مشکلات را انکار می‏نمود؛ حالا جامعه از این سمت به موضع‏گیری افتاده و صرفاً بر تاریکی‏‌ها چشم دوخته است.
واقعیت این است که در کنار تاریکی، روشنی‏‌ها هم هست و باید این روشنایی‏‌ها را هم دید. خدا نگذرد از کسانی که ما را به جایی رساندند که خوبی‌های ایران را کم‌نمایی و خوبی‌های غرب را بیش‌نمایی (overestimate) می‌کنیم و به عکس بدی‌های خودمان را بیش‌نمایی و بدی‌های غرب را کم‌انگاری می‌کنیم.
تحلیل و تجویز راهبردی:
آنچه در بالا خواندیم نوشته دکتر علی سرزعیم مشاور مرکز بررسی‌های استراتژیک بود. من نیز تجربه‌ای به شدت مشابه با وی دارم. نمی‌خواهم من هم دوباره ازایران وایرانی انتقاد کنم. بس است! فقط این نکته را بگویم که آنقدرجو ناامیدی سنگین است که در جمع‌های مختلف حتی نمی‌شود از نشانه‌های قطعی پیشرفت نیز سخن گفت. به محض شنیدن یک بهبود رتبه، یا افزایش یک شاخص، شروع می‌کنند به زیر سوال بردن آمار و ارقام، حتی شاخص‌های بین‌المللی را. انگار یک ولع خاصی دارند که شما از ناامیدی، فلاکت و بدبختی بگویید. ✅