آلبر کامو در افسانه سیزیف جملهی وحشتناکی دارد که میگ

.آلبر کامو در افسـانه سیزیف جمله‌ی وحشـتناکی دارد که می‌گوید: “شـکاف عمیقی وجود دارد بین آرزوهای انسـان و تلاش‌هایی که برای رسـیدن به آن آرزوها انجام می‌دهد.“

انسان، دسـت خودش نیست. رویا می‌پـروراند و لزوما هرچـقدر خودش را به آب و آتش بـزند به تمامیت رویاهایش نمـی‌رسد.
در آن شـکاف، در آن شکاف که لزوما با تـلاش آدمی پر نمی‌شود… در آن شـکاف که رویاهایی دست نخورده و نرسـیده و کال باقی می‌مـانند به زعم من، تمامی دردها و ملال‌های یک انسـان نهفته است. شکافی که مملـو از نرسیدن‌ها و شکسـت‌ها و خیـرگی‌های انسان به آرزوهای ممتد و مدامـش هستند.
و روزی می‌رسد که انسـان می‌پذیرد، بعضی از آرزوها قرار است در شـکوه یک رویا باقی بماند. نه برای آنکه انسـان از تلاش دست کشـیده. نه … بعضی از آرزوها باید آرزو بـمانند. و انسان تنها خودش می‌داند که چرا دسـت از خیرگی به آن بر نمـی‌دارد .


____
و من در پای سـپیدار بلند
سر به آسـمان
به آرزوهای دورم خیـره شده‌ام
وبه این می‌اندیشـم
که چقدر کـوتاه است دستانم

شعر از @amiralighorbani