.

شهید رسول طالبی نامی که با شنیدنش صبر، نجابت و اخلاص در ذهن تداعی می شود. او پدری مهربان برای دو پسر خود بود؛ پدری که با نگاه آرام و دل سرشار از محبت، نه تنها ستون خانه بلکه مامن روحی خانواده اش به شمار می آمد. صوری و بردباری اش زبانزد دوستان و همکاران بود؛ هیچ گاه گلایه ای از سختی های زندگی بر زبان نمی آورد و با لبخندی آرام همواره دیگران را نیز به امید و تلاش دعوت می کرد.

رسول طالبی تنها یک انسان مؤمن نبود بلکه بازیگر بسیاری از اطرافیان بود. دست خبرش همیشه به سوی همکاران و نیازمندان گشوده بود و بی هیچ چشم داشتی گره از کار دیگران می گشود. او احترام به والدین را سرلوحه زندگی خویش قرار داده بود؛ هیچ گاه کلامی بر خلاف ادب بر زبان نمی راند و همواره با نهایت

تواضع در خدمت پدر و مادر خود بود.

نماز اول وقت برایش تنها یک تکلیف نبود، بلکه عشق و قراری همیشگی با معبود بود. حضورش در هیئت های مذهبی و جمع های بسیجی، روح تازه ای به محافل می بخشید او بسیجی ای فعال و پرتلاش بود که خدمت به انقلاب و مردم را وظیفه ای خدایی می دانست. از ویژگی های برجسته شهید طالبی پایندی به رعایت بیت المال و توجه به حق و حقوق کارگران بود هیچ گاه اجازه نمی داد حقی ضایع شود و خود را در برابر خدا و خلق مسئول می دانست.

اکنون که او پرکشیده و به آسمانها پیوسته یاد و خاطره اش در دل خانواده، دوستان و همکارانش زنده است. دو فرزند او میراث داران مردی هستند که زندگی اش تابلویی از ایمان، محبت، اخلاص و مردانگی بود. شهید رسول طالبی نه فقط در میدان شهادت که در میدان زندگی نیز قهرمان بود؛ قهرمانی که الگویی جاودانه برای نسل های آینده خواهد ماند.