و فدیناه بذبح عظیم

و فدیناه بذبح عظیم ...

وقتی که دلت گیر دنیا نباشد،تکلیفت هم باخودت مشخص است...
از تک تک جمله هایت بوی دل بریدن می آید...
انگار که مراحل سلوک را خلاصه کرده باشند در قلمت...

غبطه میخورم به تو...

به اینکه فهمیدی زندگی ات را با چه کسی معامله کنی...
و بهای جانت را شناختی...

نوشته بودی"هر وقت دلمان گرفت یاد عاشورا کنیم"

این حرف ها را از عرفا شنیده بودیم فقط...
اینکه" غم کربلا همه ی غم ها را می برد..."

شاید راز لبخندهای همیشگی ات همین بود...
کسی چه می داند...شاید هربار غم دنیا سراغت آمده بود با خودت گفتی این غم هم فدای غم های حضرت زینب سلام الله علیها...

هر خط که خواندم بیشتر فهمیدم که لازمه ی این دل کندن یک چیز است ...
یک چیز که بتواند جدایت کند از دل بستگی هایت و هر چه پابندت کرده..


و آن یک چیز فقط میتوانست "عشق"باشد ...

باطن وصیتت این بود که لازمه ی پرواز دل آسمانی است ، و دل آسمانی نمیشود مگر به قداست عشق...


....

تو خود را آماده ی فدا شدن کرده بودی و مراقبه ات برپا بود که براحتی نوشتی "حلالم کنید" و نیاز به طول و تفسیر نداشت این حلالیت...
...


دست مریزاد به مادر و پدری که تو را بامکتب اربابمان حسین علیه السلام آشنا کردند...

مهر قبولی پای کارنامه بندگی ات ،گوارای وجودت...
.
#وصیت-شهید-دهقان