آشوب توام اینهمه آرام غریب است

آشوب توام ، اینهمه آرام غریب است!
در بند توام ، دلخوشی از دام عجیب است!

بیمار توام ، مرهم و تیمار نخواهم
با نقش خیالت چه نیازی به طبیب است؟

صیاد زبردست! مدارا و نوازش!
این صید گرفتار سزاوار نهیب است؟!

اغفال مرا ساده مپندار که این دل
خود خواسته پا در ره سودای فریب است

من شمع شدم، آب شدم ، آه ندیدی
چشمان تو پروانه ی مژگان رقیب است

وای از دل صد پاره که هر پاره ی آن نیز
صدباره دعاگوی سر کوی حبیب است

در شهر ریا ، مهر و وفا قصه ی تلخیست
این ویژگی از مردم صد رنگ غریب است