برای آدم های تنها

برای آدم های تنها
هوا سوز سردی دارد
و ما برای نلرزیدن دست هایمان را
دور خودمان حلقه میکنیم
اینجا گاه گاهی باران میگیرد
و اشک هایمان مجال پیدا میکنند
تا زیر باران گم شوند ...
از اینجا که ماییم تا آنجا که تو
بدون دغدغه ،پشتِ پنجره ،
فنجان قهوه ات را
به لب هایت نزدیک کرده ای
و با آرامش بَنان گوش میدهی
هزار پاییز فاصله است ...