مراقبهی خشم مهارشده و خیر فرستادهشده

🌿 مراقبه‌ی «خشمِ مهار‌شده و خیرِ فرستاده‌شده»

نسخه‌ی کوتاه، عمیق، با عقل و نور، مناسب هر زمان.

چشم‌ها را آرام ببند…
یک نفس آرام و طولانی بکش…
و بگذار هوا که وارد سینه‌ات می‌شود، مثل نوری نرم، تمام آشفتگی را خاموش کند.

حالا در دل بگو:

«خدایا… به من عقل بده،
تا میان خشم و واکنش،
یک پلِ نور بسازم.»

یک لحظه به کسی فکر کن که تو را آزرده است…
نه برای اینکه رنجت را زنده کنی،
بلکه برای اینکه قدرتت را یادآوری کنی.

در قلبت یک جمله را زمزمه کن:

«من اختیار دارم،
او اختیار ندارد.»

با هر دم و بازدم، حس کن خشم مثل بخار از وجودت بیرون می‌رود.
نه با زور،
بلکه با فهم.

حالا نور سبکی را بالای سرت تصور کن،
نه رنگی، نه تصویری… فقط «بودنِ نور».
به او نمی‌دهی—از تو عبور می‌کند.

آرام بگو:

«خیر می‌فرستم،
نه برای او،
برای آزادیِ خودم.»

حالا آرام دعا کن:

«خدایا، دلم را بزرگ‌تر از رنج‌هایم کن،
و چشم دلم را بازتر از دشمنی‌ها.»

چند ثانیه سکوت کن…
لحظه‌ای حس کن سبک‌تر شده‌ای.
حس کن انتخاب کرده‌ای که بزرگ‌تر باشی، نه واکنشی‌تر.

در پایان، یک نفس عمیق بکش و بگو:

«من آزاد شدم.»

وقتی چشمانت را باز کردی،
حس کن درونت از واکنش‌ها فاصله گرفته،
و نزدیک‌تر شده‌ای به عقل،
به نور،
به بزرگی‌ای که از ابتدا در تو بوده.