من دلی تاریک و تنها دارم و

من دلی تاریک و تنها دارم و
حاشا ندارم
چون شبی هستم سحر گم کرده و
فردا ندارم

انچه پیدا هست دنیایی پر از
رنج است و حسرت
اعتقادی هم به ان دنیای
ناپیدا ندارم !

مرغکی صحرایی ام، گم کرده ام
صحرای خود
ماهیِ بَر خشکی ام، دل دارم و
دریا ندارم

برگِ پیری بی کسم، بازیچه
طوفان و سرما
می دوم هرسو، پناهی نیست،
جایی جا ندارم

یاد از ان با ناز رقصیدن، که ای
بادِ بهاری
شاخکی نورسته برگم،
طاقت سرما ندارم.