کجا رفت انسانیت سعدیا

کجا رفت انسانیت ؟ سعدیا


بنی آدمت ٬ دور از یکدیگرند
برای یکی نان ٬ به هم میپرند
چو گرگند و همنوعِ خود ٬ میدرند
کجا رفت انسانیت ؟ سعدیا

چو عضوی به درد آورد ٬ روزگار
دگر عضوها مینمایند. ٬ فرار
و یا میزنند طعنه ها ٬ آشکار
کجا رفت انسانیت ؟ سعدیا

من از محنت دیگران ٬ بی غمم
زنم نیش چون ٬ کژدم و اَرقَمم
به سختی به زخمِ خودم ٬ مَرهَمم
کجا رفت انسانیت ؟ سعدیا

زمانه دگر ٬ چون زمانِ تو نیست
جهان نیز همچون ٬ جهانِ تو نیست
مروّت بکلّی ٬ به جانِ تو نیست
کجا رفت انسانیت ؟ سعدیا

همه دست در جیبِ هم ٬ میبرند
به نانی فروشندت و ٬ میخرند
اگر خواب باشی ٬ تو را میدرند
کجا رفت انسانیت ؟ سعدیا

همه صیدِ مرغِ ٬ هرم میکنند
کتابِ خدا را ٬ اَلم میکنند
ز کذب اکتفا ٬ بر قسم میکنند
کجا رفت انسانیت ؟ سعدیا

نصیحت به امثال یوسف ٬ مگوی
ز اعضایِ خود نیز عضوی ٬ مجوی
نه پیمان ماندَست ٬ نه مِی در سبوی
کجا رفت انسانیت ؟