از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم

از زمزمه دل‌تنگیم، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی، نه تاب سخن داریم

آوار پریشانی‌ست، رو سوی چه بگریزیم ؟ 
هنگامه‌ی حیرانی‌ست، خود را به که بسپاریم ؟

تشویش هزار « آیا »، وسواس هزار « اما » 
کوریم و نمی‌بینیم، ورنه همه بیماریم

دوران شکوه باغ، از خاطرمان رفته است 
امروز که صف در صف، خشکیده و بی‌باریم

دردا که هدر دادیم، آن ذات گرامی را 
تیغیم و نمی‌بریم، ابریم و نمی‌باریم

ما خویش ندانستیم، بیداری‌مان از خواب 
گفتند که بیدارید، گفتیم که بیداریم !

من راه تو را بسته، تو راه مرا بسته 
امید رهایی نیست، وقتی همه دیواریم