اهل آرامش که شدی آرام آرام درک میکنی

اهل آرامش که شدی ، آرام آرام درک میکنی ،
که ساکنین این وادی ، همه عاشق به هم و اهل همدلی اند

اهل آرامش که شدی ، از گذشته به آرامی عبورمیکنی
و روح و روانت را با ناملایمات قدیمی آزرده نمیکنی

دیگر ذهن و فکرت را درآینده به پرواز در نمی آوری
تا کبوتر جانت ، به تیر اضطراب و ترس از آینده ، زمینگیر نشود

اهل آرامش که شدی یاد میگیری که دوست داشتن ،
بی نیاز از دلیل و محتاج دل است .

از شرارت ، کینه ، مکر و حسادت ،
دلت را تهی و مهیای جذب انوار الهی میسازی

اهل آرامش که شدی ، از غمهای مردم متاثر
و با شادیهایشان مسرور میشوی ،
شادکردن دیگران ، از شاد بودن خودت برایت دلپذیرتر است

و درنهایت کسی که اهل آرامش دل باشد ،
به راحتی نمی رنجد و نمی رنجاند ...