من در آیینه رخ خود دیدم

من در آیینه رخ خود دیدم،
و به تو حق دادم
آه می بینم،
می بینم
تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی،
من به اندازه ی زیبایی تو غمگینم..

چه امید عبثی،
من چه دارم که تو را در خور ؟
هیچ..
من چه دارم که سزاوار تو ؟
هیچ..

تو همه هستی من ، هستی من
تو همه زندگی من هستی
تو چه داری ؟
همه چیز
تو چه کم داری؟
هیچ..

کاهش جان من این شعر من است،
آرزو می کردم
که تو خواننده ی شعرم باشی..
راستی،شعر مرا می خوانی ؟
نه،
دریغا،هرگز..
باورم نیست که خواننده ی شعرم باشی،
کاشکی شعر مرا می خواندی..

حمید مصدق