آنکه گم شده است

آنکه گم شده است
بین هزار و یک شب،
شب قدر نیست، آن تویی.
که اگر خود را پیدا کنی
و قدرش را بدانی
و روح را روان کنی و جان را جلا بدهی
و قلب را قوّت ببخشی و دل را دوا،
هر شب، شب قدر است
و هر روز، روز قدر است
و هر دم، دم قدر.
آن تقویم که ندیده اش می گیری،
عمر توست
و آن ماه که به میهمانی خدا نمی روی،
همه دوازده ماه است که سفره خدا
همیشه پهن است و ضیافتش مدام
و رزقش دائم.
تو اما مهمان نمی شوی،
چون صاحبخانه را نمی شناسی
و خانه را گم کرده ای
و شب را نمی‌دانی و روز را هم.
بگرد و پیدا کن هم خودت را
و هم خانه را و هم صاحبخانه را...
که اگر خانه را یافتی و صاحبخانه را هم؛
همه شب ها، شب قدر می شود
و همه روزها، روز قدر.
قدر خویش را بدان
پیش از آنکه دفتر قدر و تقدیر بسته شود.