ﻋﺼﺮ ﻣﺎ ﻋﺼﺮ ﻓﺮﯾﺒﻪ
ﻋﺼﺮ ﺍﺳﻤﻬﺎﯼ ﻏﺮﯾﺒﻪ
ﻋﺼﺮ ﭘﮋﻣﺮﺩﻥ ﮔﻠﺪﻭﻥ
ﭼﺘﺮﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﺎﺭﻭﻥ
ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﺳﺮﺵ ﺷﻠﻮﻏﻪ
ﻭﻋﺪﻫﺎﺵ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﻭﻏﻪ
ﺁﺳﻤﻮﻧﺎﺵ ﭘﺮ ﺩﻭﺩﻩ
ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻘﺎﺵ ﮐﺒﻮﺩﻩ
ﮐﺎﺵ ﺗﻮﯼ ﻗﺤﻄﯽ ﺷﻘﺎﯾﻖ
ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ ﺗﻮﯼ ﯾﻪ ﻗﺎﯾﻖ
ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺩﻟﻮ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ
ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎ
ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﭘﺮﻧﺮﺩﻩ
ﭘﺸﺖ ﻫﺮ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﭘﺮﺩﻩ
ﻗﻔﺴﻬﺎ ﭘﺮ ﭘﺮﻧﺪﻩ
ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﻨﺪﻩ
ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﺳﻮﺍﻟﻪ
ﻣﻬﺮﺑﻮﻥ ﺷﺪﻥ ﻣﺤﺎﻟﻪ
ﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﻠﯽ
ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻟﯿﻠﯽ
ﮐﺎﺵ ﺗﻮﯼ ﻗﺤﻄﯽ ﺷﻘﺎﯾﻖ
ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ ﺗﻮﯼ ﯾﻪ ﻗﺎﯾﻖ
ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺩﻟﻮ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ
ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎ
ﺍﻭﻧﻘﺪﻩ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﺣﻞ
ﺍﺯ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺑﺸﻪ ﻏﺎﻓﻞ
ﻗﺎﯾﻖ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﻭﻧﯿﻢ
ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻣﯿﻤﻮﻧﯿﻢ
ﺟﺎﯼ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺍﺳﻤﻮﻧﺶ
ﻧﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺮﺩﻭﻣﻮﻧﺶ
ﻧﻪ ﻏﻤﺶ ﻧﻪ ﺟﻨﺒﻮﺟﻮﺷﺶ
ﻧﻪ ﮔﻼﯼ ﮔﻞ ﻓﺮﻭﺷﺶ
ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺍﻫﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﭘﺲ ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﻤﻮﻧﻪ
ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﻮ ﻧﺪﻭﻧﻪ
ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﮔﻪ ﻓﺮﺩﺍ
ﻭﻋﺪﻩ ﯼ ﻣﺎ ﻟﺒﻪ ﺩﺭﯾﺎ