البته بعد از ماجرای سقیفه چهل نفر از مهاجرین و

‎البته بعد از ماجرای سقیفه چهل نفر از #مهاجرین و
#‎انصار در منزل #حضرت #علی_علیه السلام به ایشان قول دادند به او برای
‎قیام یاری کنند و حضرت #امیرالمومنین_علیه_السلام از آنها خواست که همه با
‎سرهای تراشیده و در هنگام ظهر در مقابل مسجد حاضر باشند که البته جز سه
‎نفر یا چهار نفر نیامدند.
اما این سوال مطرح می شود که
.
اگر آن چهل نفر
‎شرط حضرت علی علیه السلام را برای قیام پذیرفته بودند ، آیا امام قیام
‎نمی کرد؟
🖊
پاسخ قطعا منفی است. پس همین مساله نشان می دهد در شهر حدود ده
‎هزار نفری آن وقت مدینه چهل نفر برای قیام کافی بودند.
‎پس دلیل #سکوت_امام_علی_علیه_السلام غریبی و بی کسی ایشان بوده است نه چیز دیگری.
‎چنانچه خطبه جگر سوز بی بی فاطمه در آن مردم موثر نیافتد اما هفتادهزار نفر با یک
‎اعلان عایشه علیه امام علی علیه السلام شمشیر بستند!
‎الناس عبید الدنیا

‎علی
‎ممکن است گفته شود اگر مبارزه با حکومتی که پس از رحلت رسول گرامی اسلام (ص) بر سر کارآمد لازم بود، چرا امیرالمؤمنین‌(ع) خود به این امر اقدام نفرمود؟

🖊
حقیقت این است که قیام مسلحانه امیرالمؤمنین‌(ع) در برابر عمل انجام شده در سقیفه، هم اشکال سیاسی داشت و هم اشکال امنیتی،
.

#اشکال_سیاسی آن این بود که مردم کوتاه‌نظری که به آسانی دست از حمایت علی‌(ع) برداشتند، به سرعت قضاوت می‌کردند که حضرت علی‌(ع) به خاطر رسیدن به ریاست و محکم کردن جایگاه خویش چنین کارهایی را انجام می‌دهد و با وجود چنین قضاوتی در فضای عمومی جامعه اسلامی، اهداف والایی که امیرالمؤمنین‌(ع) به دنبال آن بودند، تأمین نمی‌شد.
#اشکال_امنیتی این کار نیز این بود که به راه انداختن جنگ داخلی در جامعه اسلامی، #فتنه‌ای_عظیم و #تفرقه‌ای_شدید در جامعه به راه می‌انداخت که موجب طمع دشمنان برای نابودی دین اسلام و جامعه نوپای اسلامی می‌شد و بدین ترتیب تمام زحمات رسول خدا(ص) بر باد می‌رفت.
#شرایط_سیاسی و #امنیتی اقتضا می‌کرد که امیرالمؤمنین(ع) در برابر دستگاه #خلافت به پا نخیزد و از وقوع فتنه‌ای عظیم که اساس #اسلام را به خطر می‌انداخت پیشگیری کند.

با این حال #دختر_رسول_گرامی_اسلام(ص) وظیفه‌ای دیگر داشت که به خوبی بدان اقدام فرمود. اگر قیام زهرای طاهره‌(س) برخلاف موازین و مصالح اسلام بود، امیرالمؤمنین‌(ع) از آغاز باید مانع او می‌شد. مگر ممکن است #صدیقه_کبری(س) برخلاف خواست امام خویش، امیرالمؤمنین‌(ع) رفتار کند؟
! بی‌شک حرکت #بانوی_دو_عالم صددرصد موافق نظر امیرالمؤمنین بوده است و حضرتش با قیام خویش حقانیت شیعه را اثبات فرمود.
.

البته حرکت حضرت زهرا(س) درامر یاری دین منحصر به چند روزی نیست که پیامبر اسلام (ص) رحلت فرمود؛ بلکه فاطمه زکیه در طول رسالت پیامبر چنان یاوری برای پدر بزرگوار خویش بود که #«اُمِ_ابیها» لقب گرفت.

🌾
بنابراین ممکن است #امر_به_معروف و #نهی_از_منکر در شرایطی خاص برای شخص محذور داشته باشد و مفسده‌ای که بر انجام آن مترتب می‌شود، بیش از مصلحت آن باشد؛ اما سکوت او وظیفه را از عهده دیگران بر نمی‌دارد و آن باید وظیفه امر به معروف و نهی از منکر خویش را انجام دهند.

🔸
شاهد این حقیقت، این است که گاه در زمان امام معصوم، برخی از بهترین شیعیان ایشان کارهایی می‌کردند که #امام_معصوم، خود از انجام آن خودداری می‌ورزید؛ اما آنان را از انجام آن کار باز نمی‌داشت.
🔸
نمونه بارز این معنا، جناب #ابوذر است. در ایام خلافت خلیفه سوم، #اسراف فراوانی در #مصرف_بیت‌المال صورت می‌گرفت؛ اما امیرالمؤمنین(ع) تنها به تذکراتی دوستانه بسنده می‌فرمود و برخوردی تند با خلیفه وقت نمی‌کرد.

☘
حتی هنگامی که مردم برای قتل خلیفه سوم اجتماع کردند، ایشان از این کار جلوگیری فرمود و هنگامی که آب را به روی خلیفه بستند، ایشان به او آب رساند؛ اما جناب ابوذر برخوردهای تندی با خلیفه و عوامل حکومتی وقت داشت. با این حالتی یک مورد هم در تاریخ نیامده است که امیرالمؤمنین‌(ع) ابوذر را به رفتاری آرام‌تر دعوت فرموده باشد.
یکی از کسانی که با ابوذر اختلاف فکری داشت، شخصی به نام #کعب‌الاحبار بود که از دین یهود به اسلام گرویده بود و با دستگاه خلافت همکاری فراوانی داشت. در مجلسی نزد خلیفه که ابوذر حضور داشت، کعب‌الاحبار فتوایی برای مباح دانستن ثروت‌اندوزی آنان صادر کرد که ابوذر را به‌شدت به خشم آورد؛ به گونه‌ای که برخاست و با عصای خویش محکم بر سر کعب‌الاحبار زد و گفت: ای پسر زن یهودی کافر! تو کجا و فتوا دادن در احکام مسلمانان کجا؟! سخن خدا از سخن تو صادق‌تر است که فرمود:

یا أیها الذین آمنوا إن کثیرا من الأحبار والرهبان لیأکلون أموال الناس بالباطل ویصدون عن سبی