گاهی پیش می آید کسی از راه میرسد که تنها وظیفه و دغدغهش

گاهی پیش می آید کسی از راه می‌رسد که تنها وظیفه و دغدغه‌ش شکستن توست.
از همه چیز سرخورده‌ت می‌کند.
همه چیزت را شوخی می‌گیرد که خودش را بزرگ جلوه دهد.
برای نگه داشتنش تلاش می‌کنی، می‌شکنی و باز از نو تکه‌هایت را بزور سر هم می‌کنی و به خیالت هر چه بیش تر از خودگذشتگی کنی، زودتر به مرادت می رسی.
و اصلا هم حالی‌ت نیست که او دیگر تمام شده، تو این ها را نمی فهمی.
تو حتا حاضری باز هم بشکنی تا شاید یکبار دیگر امتحانت جواب دهد.
و نمی دانی که امتحان هم اندازه ای دارد.
خدا هم فقط چند بار آدمیزاد را امتحان می‌کند، اما گاهی تو برای آدم مقابل زندگی‌ت از خدا هم بیشتر کوتاه می‌آیی.
از خدا یاد بگیر به یک جایی که رسیدی، قهر کن، غضب کن و کنار بکش.
طبیعت که بیکار نمی ماند.
منتظر است تو از این همه پریشانی و انتظار بیهوده خسته شوی و کنار بکشی تا خودش دست به کار شود.
کار خودش را خوب بلد است.
آن وقت می‌بینی، پشت این همه سماجت‌های بیهوده‌ی تو چه اتفاق‌های ارزشمندی کمین کرده است.
و آن همه تمنا و شکستن ها چه بیهوده بوده است.
رسم دنیا همین است با شتاب تمنای عشق کنی، با همان سرعت شتاب، پس زده می‌شوی.
می‌بینی که ماه‌ها گذشته و تعهد و علاقه‌ت صرف کسی شده که تو را یک شوخی بزرگ می‌بیند.
تو دیگر قدرت ادامه نداری
آن وقت است که طبیعت شال و کلاه می‌کند تا چیزهای ارزشمندی را سر راهت قرار دهد.
کافی‌ست به او اعتماد کنی، به تنها چیزی که می‌شود اعتماد کرد همین طبیعت است.