خدا و لر

«خدا و لُر » ــ ۱

خدا ایخواست بره مسافرت

تمام درباریانه جمکرد بشون گو ، ایخوم یه چند وختی برید سیخوتون بگردین و راحت بوین زِ دست آدُمیزاد ..
هرکی هرجا دلش ایخو بره آزادین

به جبرئیلم گو : مأموریت داری یکینه بِجوری سیم ، که بجام روزگاره بچرخونه تا مو وَرگردُوم .

یکی که صاف و ساده بو وُ بی کلک ، دَنگ و دُونگی بکارش نبو ، آدومی نبو که تشنه قوریت و زور گُودن بُو . یکی که فرگِ لیش به سر نداشته بو ، وختی نشست بجام ظلم کنه ز حد به رَد ..

یکینه بجور که کار بکار هیچی نداشته باشه .
یوخت یچینه سُک سُک نکنه یخرابی بِنه ری دستُم ، اهل سُک وُ دُک کِردن نبو ..
کلا بیدونگ بنشینه ویرس وآ همه چی بو تا بیام .

جبرئیلم گو باشد ری تیام . زِ صُحو زی کوشانه وَرکشی ، دُوالم سفت بست ، الهی به امید تو ، زی وَ دَر ..
کُه به کُه ، شهر به شهر ، آبادی به آبادی هَمجانه گشت تا رَسی به ولات خمون ؛ بختیاری ..

یدست نِها کِر کد ، یدستم نها به سا تیگ . إبینه یه چنتا بُهون سر یه پِکی وَ پا دیاره ..

تُروکِست تا ابینه ، یه پیا بختیاری چوغا لِویسی وَنده ری شون ، دویت فراخ کرده وَپا ، بُت سویل باه دادِه یَه مَن مِنه ری . سر یه پهلی دِکی داده و بالِشت مِنجا بُهون یه پاله تلیتم نهاده وَردلش منه دُوری ، به مُست یه سر پیاز گهپ إشکند حلا نزن کی بزن . هی إلفنه ..

ته کاسه نم لِست ..

جبرئیل نَرهد نهِنگ ، دیرآدیر هی ایپُوئی بوینه پیا چه کُنه ..

آقا که تو باشی . سیر که وآبی انگُستانه یکی یکی لِست ..

دستانه بُرد ری به آسمون ، گو : خدایا شُرگِس . مَدمون زِ نَعمتیکه بمون دادی ، مدمون که مو بنده ی کمترین در نظرت اِیاهُوم ، مونه فراموش نیکنی ، سلامتی بمدادی .

چارتا بز دادیم ، شَشتا شیشَک ، یماگا زرد وآ شَنگُل .
شُرگِت که بچیل گُسنه ای نیکشِن ، شرگِت که نفسی إیا ــ اِره .
شُرگِس ، شُرگ ..

جبرئیل مات مند هِی إنیَشت ، تی خوس گو : تتییعع ، بوین سی دل یه پاله تلیت چه کُنه پیا!
بجان خوم یو همونه که بجُوستش اِگردُوم ، بِل بروم نِهنگتر . دیرآدیر فادِه ای نداره وآ سروردآر کُنوم بوینم چند مِل بِلاشسه ..

خُو وَست به چِنگوم ، یو خودِ خودسه

ادامه ...