خالق مرا شاعر تو را شعر آفریده

خالـق، مـرا شاعـر ، تـو را شعـر آفریده
چشمت دو بیتی، لب غزل، مویت قصیده

دارد قشـون آبـی چشمـت می‌آیـد
روسـی برای پارسـی لشگـر کشیده

اول صدایـت می‌کُشـد نـازک‌دلان را
چون سوت موشک بین شهری جنگ دیده

کـامِ یکـی از عاشقـانـت را بـَرآور
یک لب مکیده بهتر از صد لب گزیده

حـق می‌دهـد بـر مکـر و نیرنگِ زلیخـا
هر کَس به عمرش قصه‌ی یوسف شنیده

یک روز می‌آیـی تـو هم مثـل ثریـا
در پیـری یک شهریـارِ قـد خمیده