احساس او 𝐏𝟒𝟐

بعدم رفت تو آشپز خونه....
منم دنبالش رفتم. در واقع کاری نداشتیم و من داشتم به مدرسم فکر میکردم. در واقع الان دیگه نمیتونم برم مدرسه. فکر کنم هیونجینم مثل منه
من:ببخشید آقا
هیونجین جوری که انگار میخواد جلو خندشو بگیره گفت:بامنی؟
من:بله... میخواستم بپرسم شما مدرسه نمی رید؟
هیونجین:چرا میرم ولی این چند روز حال مامانبزرگم خیلی خوب نبود و من غیبت کردم ولی با این وجود که تو هستی فکر کنم بتونم برم. تو مدرسه نمی ری؟
من:تو مدرسه من برادر خوندم درس میخونه و از ترس اون نمی تونم برم مدرسه.... شاید یع روز برم مدارک تحصیلیمو بگیرم تا برم ی مدرسه دیگه ولی مشکل اینجاست که بدون مدرک تحصیلیم مدرسه دیگه ای ثبت نامم نمی کنن و الان من مدارک تحصیلیم از کلاس اول تو مدرسمونه. برم بگیرمشون برادر خوندم منو دیده و دیگه کلا بدبختم
هیونجین:برای چی؟ مگه برادر خوندت چیکارست؟
من:داستانش مفصله
هیونجین:بگو! میخوام بدونم
منم خیلی خلاصه داستانو گفتم
قیافش جوری بودکه معلوم بود دلش برام سوخته
هیونجین:ینی تو قبلا خیلی پولدار بودی و الان وضعیتت جوری شده که بیای اینجا کار کنی
سرمو پایین انداختم:اهوم
هیونجین:نباید این سوالو میپرسیدم
من:نه مشکلی نیست
بعدم رفت بیرون چون ی مشتری داشتیم. سفارشا رو آورد منم خوب بلد بودم چجوری اون غذا رو درست کنم.
هیونجین سعی داشت بم یاد بده ولی بعد چن دیقه خدش فهمید ک مح بلدم.
غذا رو اون تزئین کرد و من رفتم دستامو بشورم.
بعدم با پیشبند دستامو پاک کردم ک دیدم هیونجین اومد.با انگشتش واسم لایک نشون داد بعدم شروع کرد به مرتب کردن آشپز خونه.
آشپز خونه کوچیک بود و دوتا گل رو کابینت بود و بغل گلدون اون گلا یه آب پاش زرد بود. نور آفتاب از پنجره بزرگی که بالا نزدیک سقف آشپز خونه بود میومد داخل و پرتو های نورش به قابلمه ها میخورد و بازتابش رو پیش بندم می افتاد. نگرانی امونم نمیداد ولی مث همیشه لب خند میزدم....
پرش زمانی=4ساعت بعد
مشتریا رو که ساپورت کردیم واسه ناهار خودمون نشستیم تو اشپز خونه سر یع میز و سه تا صندلی از داخل مغازه آوردیم و نشستیم. نگاهای گرم پیرزن حس خوبی بم میداد و واقعا حس خوبی داشت. بعد خوردن غذا ظرفا رو برداشتم و شستمشون. ...

ادامه‌ دارد...