ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺵ ﺑﺎﻧﻮﯾﻢ
ﮐﻪ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩﺍﻡ ﺳﺮﺯﻧﺸﺖ ﮐﻨﻢ
ﯾﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﯾﺴﻤﺎﻥِ ﺧﺸﻤﻢ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ
ﻭ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩﺍﻡ، ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﻓﺘﺮﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﻧﻢ
ﻣﻦ ﻣﺮﺩﯼﺍﻡ
ﮐﻪ ﺩﻓﺘﺮﻫﺎﯼ ﻋﺸﻖِ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽﺩﺍﺭﺩ
ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎﺯﻧﻤﯽﮔﺮﺩﺩ
ﺍﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﺳﭙﺎﺳﺖ ﮔﻮﯾﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﮔﻞﻫﺎﯼ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﮐﺎﺷﺘﯽ
ﻣﺮﺍ ﺁﻣﻮﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻞﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﻡ
ﺑﺨﺮﻡ
ﻭ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ
ﻗﺼﺪﻡ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺖﻃﻠﺒﯽﻫﺎﺕ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ
ﯾﺎ ﻭﺭﻕﻫﺎﯼِ ﻣﻐﺸﻮﺷﯽ ﺭﺍ ﮐﺸﻒ ﮐﻨﻢ
ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﯼ
ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺳﭙﺎﺳﺖ ﮔﻮﯾﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺼﻞﻫﺎﯼِ ﮔﺮﯾﻪ
ﻭ ﺷﺐﻫﺎﯼِ ﺩﺭﺍﺯِ ﺩﺭﺩ
ﻭ ﺗﻤﺎﻡِ ﺁﻥ ﺑﺮﮒﻫﺎﯼِ ﺯﺭﺩ
ﮐﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦِ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻡ ﻧﺜﺎﺭ ﮐﺮﺩﯼ
ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﻮﺩﯼ، ﮐﺸﻒ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩﻡ
ﻟﺬﺕِ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻪﺭﻧﮓِ ﺯﺭﺩ ﺭﺍ
ﻭ ﻟﺬﺕ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻥ ﺑﻪﺭﻧﮓِ ﺯﺭﺩ
ﻭ ﻟﺬﺕِ ﻋﺸﻖ ﺑﻪﺭﻧﮓِ ﺯﺭﺩ ﺭﺍ…